Tot mijn stomme verbazing blijkt Ana’s veelgeprezen debuutplaat al weer ruim 10 jaar achter ons te liggen. Haar demo opnames brachten redelijk snel haar songschrijvend talent naar voren, want ze stond rap onder contract bij Lazy S.O.B. Recordings.

1998 was een topjaar voor haar, want als 19 jarige werd ze in Austin uitgeroepen tot de beste singer songwriter en beste folk artieste. Ze kwam in contact met verscheidene andere muzikale kopstukken, en het live album Mile Marker volgde spoedig. Zowel binnen de inlays van haar debuut, als op Road to my Love staat een zeer jonge Ana afgebeeld in het landschappelijke van haar jeugd. Deze zorgeloze kinderjaren hebben ongetwijfeld een onbekommerde impact gemaakt op haar talent. Mark Seliger’s foto van Ana siert de cover, en hij laat zien hoezeer zij gegroeid is. Een heerlijk afgetraind sensueel lichaam, mooie zelfverzekerde kaaklijn, ontdaan van allerlei versierselen, slechts gehuld in een stoere basic outfit. Het country idioom van haar debuut heeft ze ondertussen fijnzinnig van zich afgeschud.

De structuur van haar songs zijn qua aanpak enorm eigentijds, er is duidelijk meer professionele diepte aanwezig. De jeugdige eenvoud is vervangen door de talenten van een ontwikkelde vrouw, een vrouw die haar perspectief op haar eigen wereld met ons deelt. Ondanks die beoogde eenvoud is Road to my Love een gigantisch project, kijkend, maar vooral ook luisterend naar het aantal mensen die hieraan zijn bijdrage heeft geleverd. Mrs. Egge was ik ietwat uit het oog verloren, maar met die nieuwe album ben ik weer een en al oor. Eigenlijk ben ik stiekem een beetje verliefd geworden op Ana Egge.